TEXTO GAÑADOR DO CONCURSO DE RELATO CURTO

O pasado mes de xaneiro entregamos a Arantxa Serantes, de Ferrol, o premio do Concurso de relato curto que lanzamos no nadal e que gañou ela co relato titulado “A quinta de Verne”. Noraboa Arantxa!

Aquí vos deixamos o texto gañador con opción de descarga. Que disfrutedes a lectura!

A QUINTA DE VERNE por Lady Steam

Sven Björn, ese é o meu nome. Nacín ó oeste dunha illa con certo aire de misterio, pero me houbese gustado chamarme Axel Lidenbrock porque o meu tío sería un gran experto en mineraloxía e atoparía un pergamiño cun criptograma que lograría revelar que é posible chegar ao centro da Terra a través do volcán Snaefellsjökull.

O lest coas súas luces nocturnas viaxa á velocidade do raio e todo se volve tan borroso e escuro como un  mar de aceiro que adiviño ao lonxe entre as luces de neón. Sigo cos pés na terra e mirando a través da xanela mentres os demáis seguen no seu paraíso multimedia e reina o silencio. Viaxar era agora turismo de experiencias segundo aquela cyber axencia, porque a perfección era unha obsesión e a satisfacción do cliente, unha prioridade.

A autoestrada do mar soaba a fondo mariño, pero nesta era, aínda seguía o meu corpo na terra, aínda que nada tivese que ver co transporte de mercadorías. Era unha liña que comunicaba co Atlántico e tiña a  honra do seu nome. Carrís transoceánicos e túneles subacuáticos pero sen vistas.

A nosa saída recordoume ao metro de Xapón coa harmónica voz dunha azafata. Chegamos a Vigo. Sunna, Osk e mais eu. Un seabot estaba a esperarnos, a modo de anfitrión. Osk parecía emocionada porque os robots eran todo un pasatempo para ela. Tan pronto chegamos ao Clube Náutico, a realidade foi desaparecendo de forma progresiva e deixamos de sentir o vento na cara, para ter acceso a un programa de inmersión en realidade aumentada.

Naquel intre, a noite parecía día. Ante nós, unhas lentes e un scanner manual que nos daría información sobre a realidade circundante. Quería saír do Clube Náutico e ver que había non exterior. Normalmente, o espazo estaba acoutado nun perímetro, tiña que saber ata onde chegaba, pero nun instante nin Sunna nin Osk estaban alí e eu tiña o scanner. Chameinas, pero dinme de conta, que estaba só.

Sven comezou a explorar a contorna. Non había menú de inicio e o scanner detectaba frecuencias e sons. Oíase ao lonxe unha interferencia, como o rumor dunha buguina.

Domingo, 1 de xuño de 1878: “Festa pola Independencia recobrada en 1809 sobre os franceses. Fogos de artificio. Música. Admisión ao Casino. Igrexa recente. Murmurios, sen cadeiras de palleiro”.

2 de xuño: “Vista admirable. A baía e os vales”. Sabía que por aquí preto estaba a estatua de Julio Verne e quizais por iso todo trouxérame ate aquí, pero non conseguín pasar máis alá duns simples contedores. Acerqueime, iluminouse a pantalla para que escribise nel un código secreto de catro díxitos: ¿1878? 1809? Probei novamente e xa a segunda foi a vencida. Ao abrir ou contedor había un mergullador e unha escafandra, ¿Virtual ou real? Non sabía onde estaba o límite.

O mergullador e a escafandra eran reais, como de época. As lentes e sensores non se alteraron e empecei a sentir como a auga brotaba baixo os meus pés e como a visión estaba nubrada e crecía o nivel do mar ata poder sentir o océano. Ao mirar cara a superficie, un barco, o Saint Michel III. Non podía dar crédito.

-Señor Aronnax , estamos na Baía de Vigo e só de vostede depende que poida coñecer os seus segredos – escoitouse con total nitidez.

Un poderoso reflector eléctrico fíxome adiviñar que alí estaba ou Nautilus, pero houbo algo que me fixo cambiar o rumbo. Accionei o scanner para saber se había algún obxecto terrestre ou marítimo orixinal e detectou unha gran burbulla que me envolveu e me arrastrou con forza ata unha beira. Nela había unha mensaxe nunha botella:

“A vida soa e móvese como o vento e pasa ante nós cando só somos capaces de simular tentando aventurarnos non difícil achado, non descoñecido e non queremos abrir unha porta cara á realidade que nos temos negado. Che quere. Sunna.”

Ao levantarme vín a estatua de Verne pero non parecía real. Saquei o traxe de mergullo e atopeime na Ponte de Rande contemplando as illas. Sunna e Osk xa estaban alí. Non dixen nada porque quedei pensando en cánto anhelamos a inmensidade e o preto que  está o océano, porque nunca nos perdemos senón que vimos para atoparnos nunha sinfonía de cores.

DESCARGA EN PDF: pincha aquí